ultimo (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)ÚLTIMO adv. (
Livr. și
fam.) În ultimul rând; în ultimă instanță. –
Cuv. lat.ultimo (Dicționar de neologisme, 1986)ÚLTIMO adv. În ultimul rând; în ultimă instanță. [< fr., lat.
ultimo < lat.
ultimus – ultim].
ultimo (Marele dicționar de neologisme, 2000)ÚLTIMO adv. în ultimul rând; în ultimă instanță. ♦ (muz.) ă volta = ultima dată. (< it.
ultimo)
ultimo (Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009)ÚLTIMO adv. (
Livr. și
fam.) în ultimul rând; în ultimă instanță. —
Cuv. lat.