noroc (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)noróc (noroáce), s. n. –
1. Șansă, fericire. –
2. Întîmplare, hazard. –
Sl. narokŭ (Miklosich,
Slaw. Elem., 32),
cf. sb.,
cr.,
pol. narok. –
Der. noroceală (
var. norocire),
s. f. (soartă, noroc);
noroci, vb. (a face fericit);
norocos, adj. (fericit, cu noroc);
nenoroc, s. n. (nenorocire);
nenoroci, vb. (a pierde, a distruge, a ruina; a silui);
nenorocos, adj. (fără noroc).