saĭdacar (Dicționaru limbii românești, 1939)1) saĭdacár m. (din
sahaĭdacar, d.
sahaĭdac).
Mold. Vechĭ. Făcător de sahaĭdace, arcurĭ și săgețĭ (Iorga, Negoț, 173). – Și
săĭdăcar și
sehăĭd-.saĭdacar (Dicționaru limbii românești, 1939)2) saĭdacár m. (din
sedelcar, d.
selcă și infl. de
saĭdacar 1 și de
saĭdecar).
Mod. Rar azĭ. Șelar. – Și
săĭdăcar. La Radu Rosetti (VR. 1922, 9, 365)
sfeĭdecar.