merindă (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)meríndă (merínde), s. f. – Provizii. –
Var. merinde. Megl.,
mr. mirinde „ora de gustare”,
istr. merinde. Lat. merenda (Pușcariu 1059; Candrea-Dens., 1081; REW 5521),
cf. it. merenda, prov. merendo, sp. merienda. –
Der. merindare, s. f. (pînză, șervet în care se aduc proviziile);
merinzar, s. m. (furnizor).
Cf. megl. mirindz, mirindari „a lua o gustare; a se odihni”. – Din
rom. provin
rut. merendja, merendaty,
pol. dialectal
mierenda, mierend(z)ać (Miklosich,
Wander., 10; Candrea,
Elemente, 403; Berneker, II, 37), și
mag. meringya (Edelspacher 19).