venin (Dicționaru limbii românești, 1939)venín și (Maram.)
verín n., pl.
urĭ (lat.
vĕnênum, it.
veléno, vechĭ
venéno; pv.
vene, veri, fr.
venin, cat.
veri, sp.
veneno, vechĭ
venino). Otravă:
veninu șerpilor. Fig. Ură, răutate:
veninu calomniiĭ. Fĭere, amăreală din stomah [!]:
a vărsa venin. Fig. Mare supărare, necaz:
îșĭ făcea venin de moarte, îșĭ versa veninu pe alțiĭ. V.
virus.