haimana (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)HAIMANÁ, haimanale, s. f. Om de nimic, fără căpătâi, derbedeu, vagabond. ◊
Expr. (Adverbial)
A umbla haimana = a umbla fără rost, a hoinări, a vagabonda. – Din
tc. haymana.haimana (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)haimaná (haimanále), s. f. – Vagabond, om de nimic, golan.
Tc. haymana (Röesler 606; Löbel 246; Șeineanu, II, 196; Lokotsch 783; Iogu,
GS, IV, 385),
cf. alb. haymana, sb. ajmana. –
Der. haimanalîc, s. n. (vagabondaj).
haĭmana (Dicționaru limbii românești, 1939)haĭmaná f. (turc. bg.
haĭmana, vagabond).
Vechĭ. Străin, venetic (la 1803 eraŭ în Galațĭ 183 de „străinĭ haĭmanale”).
Azĭ. Fam. Iron. Vagabond:
haĭmanalele stradelor [!]. De haĭmana, fără căpătîĭ, fără stăpîn (om, lucru). Adv.
A umbla haĭmana, a vagabonda. V.
granga, lela, haleura, handra.haimana (Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005)haimaná s. f.,
art. haimanáua, g.-d. art. haimanálei; pl. haimanále; art. haimanálelehaimanà (Dicționar universal al limbei române, ediția a VI-a, 1929)haimanà m.
1. om fără căpătâiu, vagabond:
a ajuns de râsul haimanalelor; 2. de haimana, fără stăpân:
are să rămâie căruța asta de haimana CR. [Turc. HAYMANA].