afinet(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) AFINÉT,afineturi, s. n. Afiniș. – Afin1 + suf. -et.
afinet(Dicționarul limbii române moderne, 1958 (cu ortografie modificată conform normelor din 1993)) AFINÉT,afineturi, s. n. Afiniș. – Din afin1 + suf. -et.
afinet(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) afinét (rar) s. n., pl. afinéturi
afinet(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) AFINÉT,afineturi, s. n. (Rar) Afiniș. — Afin1 + suf. -et.