tuluc (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)tulúc (-ci), s. m. – Vițel, juncan. –
Var. tulucan. Mag. tulok (Tiktin). În
Trans.tuluc (Dicționar de regionalisme și arhaisme din Maramureș, 2011)tulúc, -i, s.m. –
1. Vițel, juncan: „Om tare cât doi tuluci, adică doi junci” (A. Radu 1941: 14).
2. Pui de urs (în Săcel, Vișeu și Borșa) (ALR 1973: 576). Tulucu, poreclă în Dragomirești. – Din magh. tulok „junc” (Țiplea 1906).
tuluc (Dicționaru limbii românești, 1939)tulúc și
-úng m. (ung.
tulok).
Trans. Junc.