strâmtuț(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) STRÂMTÚȚ, -Ă,strâmtuți, -e, adj. Strâmticel. – Strâmt + suf. -uț.
strâmtuț(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) strâmtúț (rar) adj. m., pl. strâmtúți; f. strâmtúță, pl. strâmtúțe
strâmtuț(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) STRÂMTÚȚ, -Ă,strâmtuți, -e, adj. (Rar) Strâmticei. — Strâmt + suf. -uț.