scârțâitură(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) SCÂRȚÂITÚRĂ,scârțâituri, s. f. Scârțâit1. [Pr.: -țâ-i-. – Var.: scârțiitúră s. f.] – Scârțâi + suf. -tură.
scârțâitură(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) scârțâitúră(-țâ-i-) s. f., g.-d. art. scârțâitúrii; pl. scârțâitúri
scârțâitură(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) SCÂRȚÂITÚRĂ,scârțâituri, s. f. Scârțâit1. [Pr.: -țâ-i-. — Var.: scârțiitúră# s.f.] — Scârțâi + suf. -tură.