lanțug(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) LANȚÚG,lanțuguri, s. n. (Pop.) Lanț (1); lănțișor. [Var.: lănțúc, lănțúg s. n.] – Din ucr. lancuh.
lanțug(Dicționaru limbii românești, 1939) lanțúg, -úh, -ujél, V. lănțug.
lanțug(Dicționar universal al limbei române, ediția a VI-a, 1929) lanțug n. 1. lanț mare: poarta cu lanțuguri o lega POP.; 2. lănțișor; lănțuge de aur. [Rus. dial. LANȚUGŬ].
lanțug(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) LANȚ'ÚG s. n. v. lănțug.