testimoniu (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)TESTIMÓNIU, testimonii, s. n. (Latinism
înv.) Mărturie, dovadă; (
concr.) act, document doveditor; certificat, adeverință. – Din
lat. testimonium.testimoniu (Dicționar de neologisme, 1986)TESTIMÓNIU s.n. (
Liv.) Mărturie, dovadă. ♦ (
Concr.) Act, document care certifică ceva. [< lat.
testimonium].
testimoniu (Marele dicționar de neologisme, 2000)TESTIMÓNIU s. n. mărturie, dovadă; act, document care certifică ceva. (< lat.
testimonium)
testimoniu (Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005)testimóniu (
înv.) [
niu pron. niu]
s. n.,
art. testimóniul; pl. testimónii, art. testimóniile (-ni-i-)testimoniu (Dicționar universal al limbei române, ediția a VI-a, 1929)testimoniu n. certificat:
testimoniu de paupertate.testimoniu (Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009)TESTIMÓNIU, testimonii, s. n. (
înv.) Mărturie, dovadă; (
concr.) act, document doveditor; certificat, adeverință. —
Din lat. testimonium.testimoniŭ (Dicționaru limbii românești, 1939)*testimóniŭ n. (lat.
testimonium). Mărturie. Atestat, certificat.