sacat (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)sacát adj. – Rănit, vătămat, damblagit. –
Var. mr. săcat. Tc. (
arab.)
sakat (Șeineanu, II, 304),
cf. ngr. σαϰάτης,
alb.,
bg.,
sb. sakat. –
Der. sacatifsi, vb. (a schilodi), din
ngr. σαϰατεύω,
sec. XVIII,
înv. (Gáldi 247);
sacatlîc, s. n. (invaliditate), din
tc. sakatlik.