palamar (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)palamár (-re), s. n. – Cablu, funie. –
Var. (
Munt.)
pălimar, pălămar. Mr. pălămar. Cat. palomer ›
it. palamaro, palamarre prin intermediul
ngr. παλαμάρι (Șeineanu,
ZRPh., XXX, 311; Șeineanu, II, 280; Lokotsch 1616; REW 6181; Vasmer,
Gr., 106),
cf. tc.,
alb.,
sb.,
cr.,
bg. palamar. –
Cf. parîmă.palamar (Dicționaru limbii românești, 1939)1) palamár și
pălimár m. (rut.
palamár, rus.
ponamárĭ, vsl.
panamonarĭ, paramonarĭ, d. gr.
paramonários, care vine d.
para-meno, rămîn pe lîngă).
Mold. nord. Clisiarh, paraclisier, servitor și, une-orĭ, cîntăreț de biserică.
palamar (Dicționaru limbii românești, 1939)2) palamár și
pălimár n., pl.
e (turc. [alb. sîrb. bg. ung.]
palamár [bg. și
pălimár], ngr.
-mári, it.
palamaro, pv.
polomar, d. cat.
palomer și
palomera, numele unor pînze și funiĭ la corabie,
paloma, porumb, porumbiță, sp.
paloma, porumb,
palomar, o funie de la corabie. V.
porumb). Odgon, funie de legat pluta. – În Olt. numaĭ
pălimár. În Trans.
pălămár. V.
parîmă.palamar (Dicționar universal al limbei române, ediția a VI-a, 1929)palamar n. otgon, funie groasă de ancoră. [Turc. PALAMAR].