vlăstar (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)vlăstár (-re), s. n. – Mlădiță, puiet. –
Var. lăstar. Mr.,
megl. vlăstar. Mgr. βλαστάριον, prin intermediul
bg. vlastara, vlastari, var. din
bg.,
sb. lastar (Miklosich, Fremdw., 104; Tiktin;
cf. Vasmer,
Gr., 88),
cf. alb. vljastar, tc. lastaria. –
Der. (v)lăstăret, s. n. (crîng, lăstăriș);
(v)lăstări, vb. (a da lăstari);
vlăstăriș, s. n. (mulțime de lăstari).