țistuitură(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) ȚISTUITÚRĂ,țistuituri, s. f. Țistuială. [Pr.: -tu-i-] – Țistui + suf. -tură.
țistuitură(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) țistuitúră(-tu-i-) s. f., g.-d. art. țistuitúrii; pl. țistuitúri
țistuitură(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) ȚISTUITÚRĂ,țistuituri, s. f. Țistuială. [Pr.: -tu-i-] — Țistui + suf. -tură.