iasac (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)iasác s. n. – Interdicție.
Tc. yasak (Șeineanu, III, 67).
Sec. XVIII,
înv. –
Der. iasacciu, s. m. (gardian, polițist, care îi însoțea în Turcia pe călătorii străini), din
tc. yasakçi.ĭasac (Dicționaru limbii românești, 1939)ĭasác n., pl.
urĭ (turc.
ĭasak. V.
ĭasacciŭ).
Vechĭ. Oprire, interzicere.