iamac (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)iamác (iamáci) s. m. –
1. Recrut, răcan. –
2. Aghiotant.
Tc. yamak (Șeineanu, III, 66).
Sec. XVIII,
înv.iamac (Dicționar universal al limbei române, ediția a VI-a, 1929)iamac m. od. ajutor de boierinaș, logotețel al Divanului:
iamacii cei cu ișlice în patru colțuri FIL. [Turc. IAMAK, adjunct].
ĭamac (Dicționaru limbii românești, 1939)ĭamác m. (turc.
ĭamak).
Vechĭ. Recrut. Copist, ajutor de logofăt. – Și
ĭemac (est).