vârfușor(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) VÂRFUȘÓR,vârfușoare, s. n. Vârfuleț. [Var.: vârfșór s. n.] – Vârf + suf. -ușor.
vârfușor(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) vârfușór s. n., pl. vârfușoáre
vârfușor(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) VÂRFUȘÓR,vârfușoare, s. n. Vârfuleț. [Var.: vârfșór s. n.] — Vârf + suf. -ușor.