văitătură(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) VĂITĂTÚRĂ,văitături, s. f. Văitare. [Var.: văietătúră s. f.] – Văita + suf. -ătură.
văitătură(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) văitătúră(văi-) s. f., g.-d. art. văitătúrii; pl. văitătúri
văitătură(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) VĂITĂTÚRĂ,văitături, s. f. Văitare. [Var.: văietătúră s. f.] — Văita + suf. -ătură.