transmuta (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)TRANSMUTÁ, transmút, vb. I.
Tranz. A supune unei transmutații chimice. ♦
P. gener. A transforma, a schimba. – Din
fr. transmuter.transmuta (Dicționar de neologisme, 1986)TRANSMUTÁ vb. I. tr., refl. A(-și) schimba, a(-și) modifica forma, aspectul; a (se) transforma, a (se) transfigura. ♦
tr. (
Chim.) A transforma un element chimic în altul. [< fr.
transmuter, lat.
transmutare].
transmuta (Marele dicționar de neologisme, 2000)TRANSMUTÁ vb. tr. a supune unei transmutații (1). ◊ a transforma, a schimba natura, aspectul. (< fr.
transmuter, lat.
transmutare)
transmuta (Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009)TRANSMUTÁ, transmut, vb. I.
Tranz. A supune unei transmutații chimice. ♦
P. gener. A transforma, a schimba. — Din
fr. transmuter.