strănuta (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)strănutá (-t, át), vb. – A elimina cu zgomot aerul din plămîni pe nas și pe gură. –
Var. stărnuta, strenuta. Mr. stărnut(are). Lat. sternūtāre (Meyer,
Alb. St., IV, 120; Pascu, I, 161; REW 8250),
cf. it. starnutare, (
v. it. stranutare, sicil. stranutari, friul. stranudá),
prov.,
cat.,
sp. estornudar, fr. éternuer. Lipsește în
Trans. de V (
ALR, I, 78). –
Der. strănut (
var. strănutat, strănutătură),
s. f. (acțiunea de a strănuta, zgomotul produs).