mănuchi (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)MĂNÚCHI s. n. v. mănunchi.mănuchi (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)mănúchi (mănúchiuri), s. n. –
1. Snop. legătură, fascicul. –
2. Buchet, Culegere. –
Var. mănunchi. Mr. mînucl’u. Lat. manŭcŭlus (Pușcariu 1021; Candrea-Dens., 1125; REW 536),
cf. it. manocchio, prov. manolh, v. fr. manoil, cat. manoll, sp. manojo (
gal. monllo),
port. molho. –
Der. înmănunchia, vb. (a face mănunchiuri).
mănuchĭ (Dicționaru limbii românești, 1939)mănúchĭ (vest) și
mănunchĭ (est) m., pl.
urĭ (lat. pop.
manucius, cl.
manipulus, manipul; it.
manocchio, vfr.
manoil, pv.
manoih, cat.
manoil, sp.
manojo, pg.
manojo, manolho, molho. Cp. cu
genunchĭ, rărunchĭ, trunchĭ). Mîner (la cuțit, la sabie). Fascicul, chită, buchet:
un mănunchĭ de florĭ. – În vest și
mînuchĭ și
munuchĭ, în Olt.
mărunchĭ. Dim.
-chel, pl.
e.