mituială(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) MITUIÁLĂ,mituieli, s. f. Mituire; (concr.) mită. [Pr.: -tu-ia-] – Mitui + suf. -eală.
mituială(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) mituiálă (rar) s. f., g.-d. art. mituiélii; pl. mituiéli