mârâitură(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) MÂRÂITÚRĂ,mârâituri, s. f. Mârâit. [Pr.: -râ-i-] – Mârâi + suf. -tură.
mârâitură(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) mârâitúră(-râ-i-) s. f., g.-d. art. mârâitúrii; pl. mârâitúri