legănuț(Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998) LEGĂNÚȚ,legănuțe, s. n. (Pop.) Legănel. – Leagăn + suf. -uț.
legănuț(Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005) legănúț (fam.) s. n., pl. legănúțe
legănuț(Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009) LEGĂNÚȚ,legănuțe, s. n. (Fam.) Legănel. — Leagăn + suf. -nuț.