gîlceavă (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)gîlceávă (gîlcévi), s. f. –
1. Zgomot. –
2. Ceartă, sfadă. –
3. (Rar) Plantă (Delphinium consolida). –
Megl. gîlceavă. Sl., dar etimonul exact este incert. În
sl. apare
glŭkŭ „sunet” (Miklosich,
Lexicon, 130),
bg. gălč „zgomot” (Skok 72),
slov.
golčati „a vorbi”.
Der. cu -
avă, ca în
ispravă, iznoavă, pare a fi specifică
rom., chiar dacă
suf. este cu desăvîrșire
sl. și neproductiv în
rom.; în acest caz
bg. gălčava ar proveni din
rom. (Capidan,
Raporturile, 228;
cf. și Berneker 367). După Conev 95 și DAR,
rom. provine din
bg. Der. gîlcevi, vb. (
înv., a bîrfi; a se certa, a se ciorovăi);
gîlcevos, adj. (certăreț);
gîlcevitor, adj. (certăreț). – Din
rom. provine
mag. gercsáva „ceartă”,
gercsávás „arțăgos” (Candrea,
Elemente, 408).