geremea (Dicționarul etimologic român, 1958-1966)geremeá (-éle), s. f. – Amendă.
Tc. cereme (Șeineanu, II, 178; Lokotsch 683).
Sec. XVIII,
înv. –
Der. geremetisi, vb. (a amenda),
înv.geremea (Dicționaru limbii românești, 1939)geremeá f., pl.
ele (turc.
ğerimé și
ğeremé).
Vechĭ. Amendă. V.
gĭurumea.geremeà (Dicționar universal al limbei române, ediția a VI-a, 1929)geremeà (giurumea) f.
1. odinioară, amendă;
2. pop. lucru de clacă sau prost:
a ajunge la giurumea, a fi luat in râs. [Turc. DJEREMÈ].