băubil (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)BĂÚBIL, -Ă, băubili, -e, adj. Care poate fi băut; (franțuzism) buvabil. –
Bea +
suf. -
bil.băubil (Dicționaru limbii românești, 1939)*băúbil, -ă adj. (d.
băut, după fr.
buvable).
Fam. De un gust tolerabil, care se poate bea:
vin băubil. V.
potabil.băubil (Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005)băúbil adj. m.,
pl. băúbili; f. băúbilă, pl. băúbilebăubil (Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009)BĂÚBIL, -Ă, băubili, -e, adj. Care poate fi băut; buvabil. —
Bea +
suf. -bil.